Betül’ün Hikayesi

1 Mart 2024 günü, 3. evre kolon kanseri teşhisi aldım. O an ne düşündüğümü bilemedim. Kansere yabancı değildim; babamı, amcalarımı, halamı kanserden kaybetmiştim. Eşim yanımdaydı, çok kötü durumdaydı. O anda çocuklarımı düşündüm… Ne yapacaklardı?
Ve sonrası… acil ameliyata alındım. Patoloji sonucunda, bağırsağımda “adenokarsinom” adında büyük bir tümör olduğu ve bunun kötü huylu olduğu ortaya çıktı.
Ameliyata alınmadan önce doktoruma tek bir şey sordum:
“Hocam, vücuduma yayılmış mıdır?”
O da, “Betül, yayılsa da seni ameliyat etmek zorundayım,” dedi.
Sağ olsun, doktorumu uzun süredir tanıyordum ve güveniyordum. Ameliyatım güzel geçti. 6 gün hastanede yattım. Sonrası biraz daha zordu…

Doktorum beni onkolojiye yönlendirdi. Orası çok farklı bir yerdi… Hayat durdu sanki o anda. Onkoloğum genetik bir test yapacağını, buna göre ne kadar kemoterapi almam gerektiğine karar vereceğini söyledi. 15 gün bekledim sonucu, ama çok korkuyordum. Sonuç geldi: orta seviye. Yani 6 ay kemoterapi ve evde ağızdan hapla devam ettim.
Çok zordu… Ayaklarımın üzerine basamadım. Bulantılar, ağrılar, uykusuzluk… Ama umudumu hiç kaybetmedim. Hep olumlu düşündüm.
Eşim, evlatlarım, annem, kardeşim, kardeşimin eşi, yeğenim ve sevdiğim arkadaşlarım yanımdaydılar. Hep güzel enerji verdiler.

Hep şunu düşündüm:
Bir imtihan yaşıyorum ama bunun içinde görmem gereken bir şey var. Rabbim bana bir şey gösteriyor…
Ve çoğu şey değişti, ben değiştim. “Hayır” demeyi, olumsuz insanları, geçmişi hayatımdan çıkarmayı öğrendim.

Sonrasında kontrolümde yumurtalıklarımda bir kitle saptandı ve alınması gerektiği söylendi. Tekrar açık operasyon oldum. Sonuçlarım temiz çıktı ama menopoza girmiştim. O da farklı bir süreçti…
Ama mutluyum. Umudumu hiçbir zaman kaybetmem. Dua, en büyük gücüm.
Bundan sonraki sonuçlarım temiz, çok şükür. 5 sene kontrollerim devam edecek. 3 ayda bir gidiyorum.

Hastalıkla mücadele eden kardeşlerime tavsiyem:
Umutlarını kaybetmesinler. Evet, çok zorlu bir süreç ama mutsuz oldukları yerde durmasınlar. Birileri kırılacak diye kendilerini ikinci plana atmasınlar, sakın!
Kestirip atsınlar.
Hayata birilerini memnun etmek için gelmedik.
Bu bizim ikinci yaşamımız. Bize verilen bir hediye… Ve onun kıymetini çok iyi bilelim.